Van ‘Weten’ naar ‘Zijn’: Mijn hoogbegaafdheid omarmen op mijn 40e.

Eindelijk durven zijn wie ik ben.

“Je bent hoogbegaafd.” Die zin hoorde ik al toen ik kind was, na wat tests. Maar ik geloofde het niet. Ik was gewoon, net als de rest. Dus ik wuifde het weg. Jarenlang. Het plaatje paste niet bij wat ik in de spiegel zag, of beter gezegd: ik keek alleen naar wat ik dacht dat ik niet kon. Nu, op mijn 40e, heb ik het eindelijk omarmd. En eerlijk? Het voelt als thuiskomen. Maar is veertig niet een beetje laat om aan je leven te beginnen?

De Vlucht in het Ervaren: Verstoppertje Spelen met Jezelf

De eerste vier decennia van mijn leven stonden in het teken van ontdekken en ervaren. Mijn carrièrepad was geen rechte lijn, maar een kronkelweg vol onverwachte afslagen. De drang om de wereld te zien, nieuwe mensen te ontmoeten en telkens opnieuw te beginnen was enorm. Ik verhuisde vaak, probeerde allerlei baantjes — alles om maar niet te hoeven binden of settelen.

Achteraf zie ik dat als een onbewuste strategie. Door constant in beweging te blijven en me niet vast te leggen op één pad, hoefde ik nooit echt de confrontatie aan te gaan met dat ‘andere’ in mijzelf:

• Mijn scherpte: Die verstopte ik onder aanpassing en bescheidenheid.
• Mijn intensiteit: Die kanaliseerde ik in mijn reizen en ontdekkingstochten.
• Mijn gevoeligheid: Die maskeerde ik met een schijn van onafhankelijkheid.

Ik dacht dat ik “gewoon” was. Daarmee verstopte ik een groot deel van mijn ware zelf. Ik kon prima meekomen, maar het kostte me ongelooflijk veel energie om constant een ‘normale’ versie van mezelf te presenteren.

De Klik: Alles Valt Op Zijn Plek

Toen, recent, viel het kwartje. Ik hield op met vechten tegen de term hoogbegaafdheid en stond het toe dat het gewoon bij mij hoorde. De herkenning was overweldigend, maar vooral: bevrijdend.

Sinds ik dit heb geaccepteerd, is er iets magisch gebeurd. Het voelt alsof mijn leven weer echt van mij is.

Mijn creativiteit stroomt weer, krachtig en ongeremd. Ik weet plots de juiste mensen te vinden — mensen die op dezelfde golflengte zitten, omdat ik niet meer zend op een aangepaste frequentie. Het aanvaarden van mijn hoogbegaafdheid voelt niet als een label, maar als het hervinden van mijn innerlijke krachtbron.

Maar de vraag blijft: Ik ben al 40. Is dat erg?

De Zegen van Levenservaring: Van Intelligentie naar Wijsheid

Nee, het is niet erg. Sterker nog: ik geloof dat dit het perfecte moment is.

Als twintiger of dertiger had ik de intelligentie om de wereld te begrijpen. Nu, op mijn veertigste, heb ik de levenservaring om mezelf en mijn plek in die wereld te begrijpen.

Mijn vakgebied en mijn persoonlijke leven profiteren nu enorm van die opgedane levenservaring. De levenservaring is een zegen:

1. De Diepte van Doorvoelen: Ik was altijd empathisch. Maar nu, met veertig jaar in mijn rugzak (inclusief alle omzwervingen en ontmoetingen), kan ik de pijn, de twijfel en de vreugde van een ander echt plaatsen. Ik begrijp de complexiteit van een menselijk leven, niet alleen in theorie, maar in doorleefde ervaring.
2. Vrijheid om te Delen: De stem van die innerlijke criticus wordt stiller. De angst om ’te zijn’ of ’te veel te zijn’ neemt af. Ik ben minder bang om mijn scherpe visie neer te zetten, want ik ben nu gegrond in wie ik ben.
3. Betekenisgeving als Doel: De eerste helft van mijn leven ging over ervaren. De tweede helft gaat over het betekenis geven aan al die ervaringen. Mijn hoogbegaafdheid geeft me het gereedschap om die betekenis diep en snel te doorgronden. Alles wat ik heb gezien, geleerd en gevoeld op reis en in mijn baantjes, krijgt nu een doel.

Deze ontdekking op mijn 40e voelt niet als een gemiste kans, maar als de perfecte timing. De scherpte is er nog, maar nu wordt deze geleid door levenswijsheid en zelfacceptatie. Ik begin niet opnieuw, ik begin eindelijk als mezelf.

Herken je jezelf in dit verhaal? Je bent niet alleen.

Neem eens een kijkje op hb-community.nl — een plek waar herkenning, diepgang en verbinding samenkomen.