De taal van mijn lichaam

Mijn haar is een stille herinnering aan mijn oorsprong. Bruin, geboren uit het blonde van mijn moeder en het zwarte van mijn vader. Het groeit niet overal even vol – een eigenschap die ik deel met mijn tante en nicht. Maar de dikte is teruggekomen, alsof het adem haalt na een lange tijd van stress. Nu ik rust heb gevonden, voelt het gezonder, sterker, alsof het mijn verhaal weerspiegelt.

Mijn ogen zijn blauwgrijs, helder en vrij. Lenzen werden ooit een last en een bril voelde als een barrière. De laser bracht een nieuwe scherpte in mijn blik, alsof ik eindelijk kon zien wat altijd verborgen was. Toch is dat zicht niet vanzelfsprekend. Een ooginfectie bracht me eens een week van duisternis, waarin ik niets anders kon dan vertrouwen. Elke dag dat ik nu de wereld helder zie, voelt als een cadeau.

Mijn oren dragen herinneringen aan een jongere versie van mezelf. Drie gaatjes in elke oorlel, en twee bovenin, toen ik me stoer en onoverwinnelijk voelde. Tegenwoordig dragen ze zelden sieraden, maar de littekens blijven, subtiele sporen van een tijd waarin ik meer durfde.

Mijn huid blijft leeg, onbeschreven. Geen tatoeages, geen vaste lijnen of woorden. Het voelt als een canvas dat ruimte biedt, niet uit angst voor invulling, maar uit een rust om te wachten tot het moment juist is.

Als kind zong ik mezelf naar moed. In de operatiekamer, met een keel en neus vol amandelen die eruit moesten, zong ik alsof het niets was. Misschien begreep ik toen al dat kwetsbaarheid iets krachtigs kan zijn.

Mijn lichaam is een verzameling van verhalen. Verhalen van keuzes, van momenten die ik achter me liet en dingen die ik meedraag. Het vertelt over verlies, herstel en een stille trots. Alles aan mijn lichaam – de sporen, de leegte, de kracht – zegt dat ik hier ben. En dat is genoeg.